พลูดีนครศรีธรรมราช : พลูปากหราม พลูวังโหล

ลักษณะพลูปากหราม

มีลักษณะเด่นคือ ใบสีเขียวอ่อน รูปใบคล้ายใบโพธิ์ ปลายใบแหลม ขนาดใบไม่เล็กไม่ใหญ่ ไม่หนาเกินไปมีขนาดพอดีคำ ใบพลูกรอบ รสเผ็ดพอดี ไม่เผ็ดมากเหมือนพลูเผ็ด และไม่จือเหมือนพลูก้านยาว มีกลิ่นหอม

สวนพลูปากหราม

ชาวสวนปลูกพลูปากหรามในสวนสมรมที่มีต้นไม้ใหญ่ ให้เถาพลูยึดเกาะกับต้นไม้ใหญ่ในสวนเป็นหลัก เรียกว่าค้างพลู การเก็บใบพลูสามารถเก็บได้ตลอดทั้งปี อาจมีทิ้งช่วงสามถึงสี่เดือนให้พลูแตกยอดใหม่บ้าง ชาวสวนพลูปากหรามสามารถสร้างรายได้เสริมได้อีกทางหนึ่ง
      พลูดีต้อง “พลูปากหราม” รสชาติดี ถูกปาก สมัยก่อนชาวนครศรีธรรมราชนิยมกินหมาก ในแต่ละวันกินไม่น้อยกว่าสามคำ บางคนก็กินไม่ขาดปาก จนปาก ลิ้น ฟันแดง นาน ๆ เข้าจากฟันแดงก็กลายเป็นฟันดำ ซึ่งในสมัยนั้นเรียกฟันดำว่า “ฟันงาม” ผู้ที่นิยมกินหมากก็อยากจะให้ฟันของตนงาม ก็จะเสาะหาหมากและพลูที่มีคุณภาพและรสชาติดี ถูกปาก นั่นก็คือ “พลูปากหราม”
      สวนพลูปากหราม พบได้มากในพื้นที่ริมคลองในเขียว ริมคลองชุมขลิง ตำบลทอนหงส์ ทั้งสองคลองไหลลงสู่ คลองปากพยิง และออกทะเลที่ปากน้ำปากพยิง ในอดีตการค้าขายพลู ผัก ผลไม้ ก็ใช้เส้นทางนี้และเป็นที่มาของ “เกลอเขา-เกลอเล” หรือหากเคยเดินทางไปเที่ยวน้ำตกอ้ายเขียวสองข้างทางในสวนสมรมทางเข้าก่อนถึงน้ำตกจะปลูกพลูปากหรามเช่นกัน ปัจจุบันพบการปลูกพลูปากหรามในหลายพื้นที่ของจังหวัดนครศรีธรรมราช มักจะเป็นพื้นที่ใกล้เคียงอำเภอพรหมคีรี ได้แก่ อำเภอท่าศาลา และอำเภอเมืองนครศรีธรรมราช แต่รสชาติ และความกรอบอาจจะไม่เหมือนปลูกที่ปากหรามเสียทีเดียว