ทั้งหมดนี้คือสิ่งที่ผมครุ่นคิด และระลึกถึงมหาวิทยาลัยที่ตัวเองเคยปลุกปล้ำเมื่อสิบปีแรก

ผมเองเป็นแค่คนกลางที่เชื่อมโยงทั้งทุกองคาพยพของเมืองนี้ แม้กระทั่งบ้านผมเอง พ่อ แม่ น้า พี่ น้อง ขาดเหลืออะไร เราหาเงินให้มหาวิทยาลัยเพื่อที่จะทำจนสำเร็จ  เพราะฉะนั้นความยินดีที่ผมอยากแสดงก็คือ

ตั้งมั่นในระดับวิชาการที่ดี  ระบบแข็งแรงแล้ว  มาเติมอีกเรื่องหนึ่ง เรื่องของการเป็นหลักในถิ่น

มีความยินดีที่จะมีกับมหาวิทยาลัยวลัยลักษณ์ในฐานะที่ได้ขับเคลื่อนมาถึงระดับนี้ ผมคิดว่าจากนี้ไปนอกเหนือจากเรื่องของชุมชน ท้องถิ่น  แล้วก็นำความรู้ไปให้กับชาวบ้านและจะประสบความสำเร็จในเรื่องของงานวิชาการแล้ว  อีกเรื่องนึงที่ท้าทายมากก็คืออนาคตของการศึกษาไทย  การศึกษาโลกเปลี่ยนใหญ่  มหาวิทยาลัยจะปรับตัวอย่างไรกับต่อการเปลี่ยนผ่านจังหวะใหญ่ ๆ นี้ รวมทั้งมีโควิดเข้ามาด้วย  นักศึกษาผมเชื่อว่าเปลี่ยนหมด  การเรียนรู้ต้องปรับปรุงกันครั้งใหญ่ แล้วก็ผู้ที่จะเป็นแหล่งการบริหารจัดการและเอื้อให้เกิดการเรียนรู้ชั้นสูง อย่างเช่น วลัยลักษณ์ต้องปรับเยอะมาก  ถามว่าจะปรับยังไง

ผมจะยินดีมากเลยหากมหาวิทยาลัยที่มีความพร้อม มีความสมบูรณ์ในระดับหนึ่งแล้วในขณะนี้  แล้วก้าวข้ามการเปลี่ยนผ่านรอบนี้ได้  ซึ่งเชื่อว่าทุกท่านรู้อยู่แก่ใจว่าเปลี่ยนใหญ่แน่  

อีก 10 ปีข้างหน้าจะยากยิ่งขึ้นกว่า 30 ปีที่ผ่านมาอย่างแน่นอน แล้วก็ไม่ใช่เพียงแค่การจัดการศึกษา จริง ๆ แล้วความเชื่อมโยงกับสังคมซึ่งมีทั้ง local มีทั้ง global มีทั้ง virtual  มีทั้งจับต้องได้ มีทั้งจับต้องกับจับต้องไม่ได้  ผมคิดว่าต้องปรับใหญ่ คงจะมีความยินดียิ่งที่จังหวะ 30 ปีนี้ไม่ได้มาแค่ยินดีที่เราสำเร็จ แต่เป็นจังหวะที่เรายินดีแล้วเอาความสำเร็จที่มีอยู่ ณ วันนี้ ก้าวต่อไปสำเร็จยิ่งขึ้น แล้วอาจจะไม่ได้คุยกันแค่ 30 ปีแล้ว แต่ต้องคุยกัน 3 ปี 5 ปี