อยู่มาวันหนึ่งบ่าวทาสของต่วนกูทั้ง 3 เกิดมีปากเสียงทะเลาะกันขึ้นกับข้าทาสของเศรษฐีนบไทร เรื่องน้ำใช้ที่คลองปากหราม เศรษฐีนบไทรว่ากล่าวเสียดสีต่วนกูทั้ง 3 ว่า “ เป็นถึงหัวหน้าจะหาน้ำให้ลูกน้องใช้ก็ไม่ได้ จนจะตาย” ต่วนกูทั้ง 3 เมื่อรู้เรื่องก็โกรธ จึงกะเกณฑ์พรรคให้ขุดคลองต่อจากคลองในเขียวถึงจัน พอ แล้วไปเชื่อมต่อกับลำน้ำที่ปากพยิง จึงมีน้ำใช้ตั้งแต่นั้นมาเนื่องจากความสมบูรณ์ของพวกจันพอ จึงทำให้เศรษฐีนบไทรเกิดการอิจฉาต่วนกู 3 พี่น้องขึ้น จึงร้องเรียนให้เจ้าเมืองนครคนใหม่ให้ทราบว่า “ต่วนกูทั้ง 3 พี่น้องคิดขบถ ซ่องสุมผู้คนไว้มากเพื่อต้องการเข้ายึดเมืองนครต่อไป ให้ทางบ้านเมืองเกณฑ์ทหารไปปราบเสียแต่เนิ่น ๆ “ เจ้าเมืองนครจึงเกณฑ์รี้พลออกไปปราบ พวกจันพอมีพรรคพวกน้อยกว่าแต่สู้เต็มที่ ในที่สุดต่วนกู้นาดตายในที่รบ น้องหญิงคือคือเจ้านายนอกหน้ากับต่วนกูกลายเห็นสู้ไม่ได้จึงพาพรรคพวกหนีเข้าป่าเขาลำเนาไพรมุ่งสู่กรุงชิง กรุงนาง บ้านนบ บ้านเปียน ซึ่งเป็นชัยภูมิที่เหมาะอยู่ทางทิศตะวันตก (ในเขตกิ่งอำเภอนบพิตำ – ปัจจุบัน และเป็นถิ่นกำเนิดของคลองกลาย)  (กรุงชิงเป็นแหล่งที่เหมาะสมที่สุด อยู่บนภูเขาสูงมีที่ราบหลายหมื่นไร่ ภูเขาล้อมรอบมีลำธารไหลผ่าน ผัก ผลไม้ ปลา อุดมสมบูรณ์ เป็นป่าที่ขึ้นชื่อของเมืองนคร มีไม้ที่มีค่า ตะเคียน หลุมพอ จำปา ฯลฯ ล้วนแต่ต้นใหญ่ ๆ และเป็นที่อาศัยของสัตว์นานาชนิด ผู้ที่ขึ้นไปเคยพบกระเบื้องถ้วยชามโบราณซึ่งมีอายุมากมาย เคยพบกูบช้างกลายเป็นหินไปแล้วก็มี สันนิฐานว่า เป็นเมืองสำคัญมาแต่โบราณ)

           ต่วนกูกลายและเจ้านายนอกหน้าพร้อมกับพรรคพวกเมื่อหลบหนีขึ้นไปอยู่ตอนบนของคลองกลาย นานพอสมควร เห็นว่าทางบ้านเมืองติดตามไปรบกวนอีก ประจวบกับการทำมาหากินลำบากก็ถอนร่นลงมาอยู่ทางตอนล่างริมฝั่งคลองกลายแถวบ้านสระแก้วตลอดไปจดปากน้ำกลาย เป็นแห่งสุดท้าย จึงทำให้ครอบครัวอิสลามอาศัยอยู่ริมทะเลแถวปากน้ำกลายสืบมาจนถึงปัจจุบันนี้

           เมื่อต่วนกูกลายมาอยู่แถบนี้ ก็ตั้งหน้าทำมาหากินไป เนื่องจากต่วนกูกลายเป็นผู้มีวิชา ความรู้ มีความสามารถมีเวทมนต์คาถาแก่กล้าในวิชาไสยศาสตร์อยู่ยงคงกระพัน แต่มีใจเมตตา กรุณาต่อคนทั้งหลาย จึงทำให้เป็นที่เคารพนับถือยำเกรงต่อคนทั่วไป เป็นเหตุให้ต่วนกูกลายมีสมัครพรรคพวกเพิ่มมากขึ้นอีก กลายเป็นผู้มีอิทธิพลครองคนทั่วไปทั้งสองฝั่งคลองกลาย ตั้งแต่ตอนบนไปจดทะเล ข่าวนี้รู้ไปถึงเจ้าเมืองนครอีกครั้งหนึ่งจึงจัดทหารฝีมือดี 1 กองพันไปปราบ สั่งให้จับต่วนกูกลายให้ได้ เมื่อทหารยกไปถึงก็เกิดการต่อสู้กันขึ้น ทหารล้อมพรรคพวกของต่วนกูกลายไว้ได้ ต่วนกูกลายโพกศีรษะด้วยผ้าประเจียดพร้อมด้วยของขลัง มือถือดาบทั้งสองข้าง ออกต่อสู้กับทหารของเมืองนครอย่างไม่หวาดหวั่นเกรงกลัวอะไรทั้งสิ้น สองมือถือดาบกวัดแกว่งอย่างทะนงไม่กลัวความตาย แต่เนื่องจากพรรคพวกมีน้อยกว่ายางพวกก็วิ่งหนี บางพวกก็ตั้งหน้าสู้แต่น้ำน้อยย่อมแพ้ไฟ ทหารจึงจับได้ตัวเจ้านายนอกหน้ากับพวกที่หนีไม่ทัน ลูกหลานกับข้าทาสหนีไปได้มากกว่าที่ถูกจับ พวกที่ถูกจับได้ถูกน้ำตัวส่งเจ้าเมืองนคร เจ้านายนอกหน้าเจ้าเมืองนครรับเลี้ยงดูเป็นภรรยาต่อไป เนื่องจากเป็นสตรีที่มีคุณสมบัติหลายประการ เช่น รูปสวย รวยทรัพย์ กิริยามารยาทดี ตระกูลดี เจ้าเมืองรักใคร่หลงใหลมากและเมื่อเจ้านายนอกหน้าท้องแก่ถึงกำหนดคลอด ก็อนุญาตให้ไปคลอดที่บ้านจันพอ ซึ่งเป็นที่ตั้งถิ่นฐานเดิมของท่านมาก่อน เมื่อถึงเวลาคลอดแต่คลอดไม่ออกเลยเสียชีวิตทั้งแม่และลูก พวกลูกหลานได้เชิญศพไปฝังไว้กับศพของต่วนกูนาดซึ่งเป็นพี่ชาย

         ส่วนต่วนกูกลายได้ต่อสู้อยู่จนค่ำ ทหารก็ยังหาจับตัวไปถวายเจ้าเมืองนครไม่ได้ แต่ถึงคราวเคราะห์ดาบหลุดกระเด็นจากมือทั้งสอง เนื่องจากต้องต่อสู้กันมานานและฝ่ายตรงกันข้ามมีมากกว่าปัดป้องฟันแทงจนดาบกระเด็นจึงออกวิ่งหนีเอาตัวรอด หนีไปเรื่อย ๆ สูญหายไปหนึ่งสัปดาห์ไม่มีใครพบเห็น จนในที่สุดมีชาวมุสลิมคนหนึ่ง คนทั่วไปเรียกว่า “หว่าหลี”ได้พบศพของต่วนกูกลายลอยน้ำเข้ามาทางปากน้ำกลาย และศพนั้นไม่เน่าไม่เปื่อยและไม่เหม็น รูปร่างยังคงสภาพเดิม พวกลูกหลานจึงได้นำศพไปฝังไว้ที่ริมคลองกลายใกล้ ๆ กับปากน้ำกลาย (ทางฝั่งซ้ายของคลองกลาย ในเขตหมู่ที่ 1 ตำบลกลาย อำเภอท่าศาลา จังหวัดนครศรีธรรมราช สถานที่ฝังศพถูกกระแสน้ำกัดเซาะพังทลายไป เมื่อ 50 กว่าปีมานี้เอง) (